niedziela, 29 stycznia 2017

Pozbawić godności - czyli przygody z systemem

Kto Ty jesteś?
Polak mały
Jaki znak twój?
Orzeł biały

Pamiętacie ten wierszyk? Jestem z rocznika w którym jeszcze uczono, żeby być dumnym z tego, że jest się Polakiem. Nigdy nie chciałam wyjeżdżać z tego kraju. Wydawało mi się, że jestem tu bezpieczna i ułożę sobie życie jak będę chciała. Nie przewidziałam, że zachoruję ani, że systemy prawne w tym kraju ułożone są tak, aby zgnoić najsłabszych.

Z jednej strony uczyli nas miłości do ojczyzny, z drugiej od najmłodszych lat wpajano nam, że mamy być posłuszni. Mamy wykonywać polecenia, najpierw Pani w szkole, odpowiedziom podręcznikowym, hierarchii szkolnej, potem szefom itd. Ja miałam tyle szczęścia, że trafiłam w wieku 13 lat do szkoły plastycznej - nie było tam dzwonków, każdy sam się pilnował, ale przede wszystkim uczono nas jak myśleć KREATYWNIE, jak wychodzić poza schematy myślenia i tworzenia. Nikt nie mówił mi jak mam się ubierać i nie próbował ustawiać w szeregu z innymi. Myślę, że nic lepszego nie mogło mi się przydarzyć w tamtym okresie. Później wylądowałam na studiach Etnologicznych. Tam też trzeba było głównie myśleć a nie tłuc według schematów. Musiałam nauczyć się pewności siebie (bardzo bałam się publicznych wystąpień i rozmowy z obcymi ludźmi). Nikt nie prowadził mnie za rękę, ale pozwolił rozwinąć skrzydła. Jeszcze w trakcie studiów postanowiłam zostać grafikiem komputerowym. Pomógł mi na początku kolega, który pokazał podstawy Photoshopa, później poszło z górki i nauczyłam się większości rzeczy sama - bo chciałam. W ten sposób dowiedziałam się, ze wiele zależy ode mnie. Jeśli chcę to mogę.

Minęło parę lat. We wrześniu 2014 roku dowiedziałam się, że jestem chora na raka piersi. Podeszłam do tego jak zwykle do problemów - z otwartą i podniesioną głową. Wiedziałam, że nie mogę się załamać ani poddać. Przecież mam twarde dupsko.
Zaczęło się niewinnie. Szpital, przychodnia i zasady, których nie można łamać. "Nie mogę zapisać Pani na wcześniejszy termin", "Może Pani przejść badania potwierdzające tylko u nas, innych nie przyjmujemy, ale proszę czekać miesiąc". Na szczęście jakoś się udało wszystko przyspieszyć, tylko dzięki ludziom nie myślącym jak roboty. Dzięki temu żyję. Jeszcze,

Chemioterapię przyjmowałam na oddziale stacjonarnym. Pamiętam jak byłam wystraszona, głównie przez niewiedzę, ale też onieśmielające okoliczności. Codziennie rano był obchód, Pani ordynator prowadziła ze sobą całą świtę - lekarzy, rezydentów, czasami i studentów. Niekiedy do 4-osobowej sali wlewało się kilkanaście osób. Przy nich (i innych pacjentach) trzeba było rozbierać się i świecić gołymi cyckami, co więcej pozwolić się im wszystkim macać. Jasne - to lekarze, muszą się nauczyć. Jestem za tym, żeby uczyli się w praktyce, ale nie uważacie, że to upokarzające? Żadnej zasłonki, żadnej prywatności, nie dość, że tuzin ludzi dotyka twoich piersi to jeszcze wszystkiego słuchają inni chorzy. Taki system. Ciężko było na początku, ale przecież mam twarde dupsko.
Nie będę opowiadać o kilkugodzinnych kolejkach wszędzie - przecież każdy to zna. Dla wszystkich to normalne. Onkolog kliniczny, zajmujący się chemioterapią przyjmuje 40 pacjentów między 8-14. Normalne, taki system. Normalne? Jak później możemy być zdziwieni, że coś przeoczono, że czegoś nie zauważono, jak wierzyć, że leczą nas dobrze, kiedy tak na prawdę nie mają na to czasu? Poza tym lekarz musi wypełnić stertę papierków, które dla twórcy tego systemu, są dużo ważniejsze niż pacjenci? Skąd niby wzięło się powiedzenie "chcesz być zdrowy, lecz się sam?"
Lekarze są uwikłani w procedury, które często związują im ręce, tylko niektórzy są na tyle odważni (a może trzeba by rzec- kreatywni?) i dla dobra pacjenta naginają niektóre zasady. Ale jak mawiają "Za każdy dobry uczynek będziesz surowo ukarany", tak też niestety czasami się zdarza.



Kiedy w końcu przyzwyczaiłam się do raka i szpitalnych zwyczajów na mojej drodze pojawiły się kolejne instytucje chcące obedrzeć mnie z ostatków godności.
ZUS i MOPS.

Nie mogę narzekać na urzędników w Zusie - są bardzo pomocni i kulturalni. Życzyłabym sobie wszędzie takiej obsługi. "Schody" i upokorzenie zaczęły się dopiero kiedy próbowałam starać się o rentę. Byłam wtedy teoretycznie zdrowa (jeszcze w trakcie leczenia herceptyną i bardzo "zmielona" po intensywnym rocznym leczeniu chemią, radioterapią itd.) Lekarz określił mój stan jako "całkowicie niezdolna do pracy" i przyznał roczną rentę. Ale to nie spodobało się wyżej i zostałam wezwana na dodatkową komisję (wpis o tym >klik<). Tam trzech lekarzy, każdy na oko w wieku już dawno emerytalnym (żaden z nich nie był onkologiem). Kazano mi się rozebrać i paradować w samych majtkach po pokoju, gdzie oczywiście mnie macano i oglądano z każdej strony. A kiedy próbowałam mówić o swoich dolegliwościach w fachowy sposób, operując nazwami medycznymi dostałam opieprz, bo Pan uznał, że mam "mówić własnymi słowami" (ty głupia dziewojo, co Ty możesz wiedzieć o swojej chorobie, nie udawał mądrzejszej niż jesteś kretynko - taki to dla mnie miało oddźwięk). Cóż, znowu trzeba było zacisnąć zęby i przejść z podniesioną głową (choć łatwo nie było). Oczywiście stwierdzono, że nadaję się do pracy (może Pani iść do fabryki) i dostałam częściową niezdolność do pracy, a dodatkowo dowiedziałam się, że zabrakło mi pół roku pracy (odjęli mi pół roku ze zwolnienia lekarskiego z początku choroby), żeby w ogóle dostać rentę (dokładny opis w linku powyżej). I tak ZUS pozbył się jednej słabej owieczki próbującej wyrwać, wyszarpać, zawłaszczyć rentę od państwa.



Poszłam więc do Urzędu Pracy i tam o dziwo w miarę po ludzku mnie potraktowano. I moja doradczyni zawodowa okazała się empatyczną kobietą, zainteresowaną moim losem, kiedy choroba wróciła. Niestety w końcu będę musiała się stamtąd wypisać. Zaczęłam szukać innych rozwiązań. Muszę mieć ubezpieczenie. Nie mam żadnych dochodów, więc nie opłacę sobie NFZ prywatnie.

Poszłam do Mopsu (tutaj historia >klik<) Mój opis wizyty tam wywołał burzę na fb i sprawą zainteresowało się ministerstwo. Nie chciałam aż takiej gównoburzy. Szczerze mówiąc po pierwszym kontakcie nie chciałam nigdy wracać do tego nieludzkiego miejsca. Niestety stało się inaczej, a ja przekonałam się, że po raz kolejny system złamał, być może dobrych ludzi i robi z nich roboty.

MOPS pod wpływem papierów od ministerstwa wysłał do mnie delegację - BEZ ZAPOWIEDZI! Oczy wyszły mi na wierzch jak dwa zepsute bezpieczniki. Miałam akurat gości, a oni chcieli wejść i ze mną porozmawiać - poczułam się mało bezpieczna we własnym domu. No i wiedziałam, że zwyczajnie chcą mnie złapać na czymkolwiek i udowodnić, że nie jestem w złej sytuacji finansowej, że kłamię i może też nie jestem wcale chora - tak wtedy czułam. Nie wpuściłam ich. Umówiłam się na inny termin. Pół dnia nie mogłam dojść do siebie, nienawidzę gdy ktoś przychodzi niezapowiedziany - przecież to urząd, nie mogli wysłać pisma? Przecież tak je wszędzie uwielbiają.

Następnego dnia przypomniało mi się, że składając papiery do ZUSu w sprawie "renty drogą wyjątku" (w toku), podpisałam papier, że nie pobieram i nie ubiegam się o świadczenia z MOPSu. Miła Pani urzędniczka powiedziała, że w takim razie muszę przyjechać (albo ona do mnie) i podpisać papierek, że niczego od nich nie chcę. Zapytałam czy nie mogę wysłać tego pocztą - nie, bo to musi być podpisane na ich druku, a ona nie może mi go wysłać, bo jest ochrona danych osobowych (głupszej rzeczy nie słyszałam, większość papierków można sobie wydrukować z internetu, ale tego nie może mi wysłać mailem bo ochrona danych?) Kolejna zagrywka, żeby mnie docisnąć do ściany?
Pojechałam do Mopsu. Tam zastałam Panią, która za pierwszym razem kazała mi sprzedać samochód i wszystko co mam cennego w domu. Zaczęła się tłumaczyć, że takie jest prawo i tylko mi to wyłuszczyła. I niestety, fakt - takie jest prawo - chore, upokarzające i tak już leżącego i kwiczącego człowieka. Ale ton i postawa pani urzędniczki nie były moim wymysłem. Nie chciałam, żeby Pani mnie przepraszała, nie chciałam się też tłumaczyć się dlaczego to opisałam - powiedziałam jej, że teraz nie ma sensu już o tego rozpatrywać. Szczególnie, że w pokoju była druga urzędniczka. Pewnie chcięli mieć świadków, gdybym się przypadkiem zaczęła sadzić. Ja chciałam to jak najszybciej załatwić i nie widzieć już nigdy tego miejsca. Niestety. Okazało się, że jeszcze kierowniczka prosi mnie do siebie. Oczywiście rozmowa odbyła się w towarzystwie pierwszej urzędniczki (pewnie boją się, że znowu je objadę publicznie i wolały mieć świadków). W gabinecie okazało się, że CHCĄ MI POMÓC, więc powinnam odpowiadać na pytania i być potulną owieczką (moja nad-interpretacja;). Pani kierownik poinformowała mnie, że ODPOWIADAM POD ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ KARNĄ! Dobre sobie, własnie podpisałam papier, z którego wynika, że nic od nich nie chcę. Panie zaczęły wypytywać (oczywiście z uśmiechem na twarzy i uprzejmie do porzygania) z czego się utrzymuję, czy z kimś mieszkam, kto płaci rachunki, ile kasy dają mi rodzice... Zauważyłam grzecznie, że nie muszę nic mówić, bo przecież o nic się nie staram, więc po co im te informacje? BO CHCĄ POMÓC. Pod wpływem tego wszystkiego poryczałam się. Zwyczajnie, puściły mi nerwy. Dlaczego niby mam się uzewnętrzniać przed obcymi kobietami od których nie chcę tych 500zł miesięcznie, które żeby dostać trzeba:
- opowiedzieć o najbardziej prywatnych sprawach rodzinnych i udowodnić, ze się nie kłamie
- sprzedać wszystkie cenne rzeczy z domu
- pozwalać wpadać obcym ludziom na oględziny i rozmowy z najbliższymi
- nie można mieć oszczędności i prywatnego życia.
Takie jest prawo. Prawo, które upokarza i stawia człowieka w najobrzydliwszej pozycji w jakiej może postawić - każe wypiąć dupsko i pozwolić się w nie ru*ać za 500zł miesięcznie.
Usłyszałam, że MOPS pomaga ludziom, którzy znaleźli się w skrajnej sytuacji ubóstwa. Takimi najłatwiej manipulować i upokarzać. Bo nie wystarczy, że UMIERAM, prawda? Że jeśli wyrzucą mnie w UP to nie będę mogła dalej się leczyć?
Zasady MOPS są tak ustalone, żeby były nierealne a każdy petent musiał kombinować i kłamać. Dlatego traktuje się klientów jak złodziei. Bo kto w tym kraju jest w stanie utrzymać się za 500zł miesięcznie? Kto nie pracuje w tej sytuacji na czarno? Kto nie przyjmuje pomocy od znajomych i rodziny? Pewnie niestety są osoby zmuszone do tak upokarzającej egzystencji i to właśnie dla nich jest MOPS. Wiem też jak inni oszukują system, przedstawiając nieprawdziwe fakty, pracując na lewych umowach, przyjmując kasę od pracodawcy "pod stołem" i przyjmując jeszcze zasiłki z MOPSu. Ja nie kłamię, nie wymyślam, nie mam dochodów, żadnyh, mam w domu piec kaflowy, którym ogrzewam całą chatę, jestem chora ze średnimi szansami wyzdrowienia, ale do chuja, nie położę się i nie dam dymać temu Państwu. Nie pozbawicie mnie honoru i szacunku do samej siebie, podpierając się chorym prawem.
Zasady, pewnie sprzed 20 albo 30 lat, którymi rządzi się MOPS, który każe urzędnikom wypytywać o prywatne sprawy, jest nieludzkie, zwyczajnie. Nie tylko petentów upokarza, ale również ludzi tam pracujących. Stają się oni robotami pozbawionymi empatii, którzy za, pewnie niewielkie pieniądze, upokarzają ludzi i sprowadzają ich na sam dół drabiny społecznej. Empatyczny człowiek nie byłby w stanie powiedzieć chorej na raka osobie, że ma sprzedać samochód, że oszczędności są dochodem i może ma jeszcze coś w domu co może sprzedać (może duszę diabłu?)



Mam nadzieję, że ten kurewski system kiedyś się zmieni, a osoby pozbawione dziś empatii i ludzkich odczuć kiedyś otworzą swoje umysły i oczy. Niestety pewnie nie jest to możliwe bez jakiś nieszczęśliwych zdarzeń, które postawią je po drugiej stronie - a tego nikomu nie życzę.
Współczuję wszystkim pionkom, którzy dali sobie wmówić, że posłuszeństwo to najlepsza droga w życiu. Którzy zginają kark i za parę groszy dają sobą kierować jak pacynki w dziecięcym teatrzyku.
Też poniekąd jestem trybikiem tego systemu, też jestem marionetką, ale od zawsze staram się obcinać sznurki i zapierdalać po swojemu.
SYSTEM ( na który składa się wiele czynników) próbuje odrzec mnie z godności, pozbawić szacunku do siebie,upokorzyć i wyruchać w dupsko bez wazeliny. Czasami tak jest, często czuję się źle z tego powodu, ale po chwili szoku otrząsam się i idę dalej. Szukam nowych rozwiązań i przeważnie trafiam na kolejny mini-system, który stara się mnie umieścić znów w szeregu. Ale choćbym nie miała już siły oddychać będę pokazywać temu wszystkiemu mentalnego fakolca, bo nie zniewolicie mojego umysłu, nie zamkniecie ust. Żaden ze mnie buntownik.
Po prostu mimo ograniczeń z każdej strony chorobą, zasadami, systemami, mam wolny i lotny umysł, którego wielu ludziom brakuje.

Nie wierzę, że kiedyś zmieni się w tym kraju traktowanie ludzi przez urzędy. Najpierw obywatele musieliby zacząć się masowo temu przeciwstawiać, co często sprowadza się do stracenia wszelkich środków na utrzymanie i innymi konsekwencjami. Teraz tracą tylko godność. Tylko?


Ps. Po ostatnich badaniach wiem, ze cisplatyna z gemzarem nie zadziałały - guzy jak były wielkie tak są. Ja zaczęłam brać kolejną chemię i szukam powoli innych rozwiązań. Nie załamałam się, nie płaczę nad własnym losem - myślę i działam.
Ps2. Pewnie zauważyliście, że zmieniłam nagłówek bloga. Jeśli nie macie pomysłu na 1% to możecie mnie wesprzeć, będę wdzięczna.


poniedziałek, 9 stycznia 2017

Bananowa propaganda

Kojarzycie "łańcuszki szczęścia"? Zaczęły się jeszcze nim każdy w domu miał internet i ludzie wysyłali sobie durne nic nie znaczące historie pocztą. Gdy internet stał się dostępny dla każdego idiotyczne wiadomości dostały jeszcze łatwiejszą drogę do rozprzestrzeniania się. Nigdy nie rozumiałam ich sensu i po prostu je ignorowałam. Dopóki jeden taki nie zaczął do mnie trafiać "stertami" w wiadomościach prywatnych na fb.

Treść tego łańcuszka brzmi:

Dziewczyny! nadszedł ten czas roku kiedy po raz kolejny poprzez grę staramy się wzbudzić świadomość zagrożenia rakiem piersi. Jest to bardzo proste i chciałabym aby WSZYSTKIE z was wzięły w tym udział. Dwa lata temu pisałyśmy w naszych statusach na FB kolor naszej bielizny. Mężczyźni całymi dniami zastanawiali się o co chodzi z losowymi kolorami wypisanymi na profilach dziewczyn. W tym roku odnosimy sie do statusu naszego życia miłosnego. Nie odpowiadajcie na tę wiadomość, po prostu napiszcie odpowiednie słówko na waszej tablicy i wyślijcie tą prywatną wiadomość do wszystkich dziewczyn z waszej listy kontaktów!!! BORÓWKA - wolna ANANAS - to skomplikowane MALINA - nie chcę/nie mogę się zaangazować JABŁKO - zaręczona WIŚNIA - w związku BANAN - mężatka AWOKADO - jestem tą lepszą połówką TRUSKAWKA - nie mogę znaleźć mojego Księcia z Bajki CYTRYNA - chce być sama RODZYNKA - chcę wyjść za mojego partnera Ostatnim razem gra z bielizną była wspomniana w telewizji, zobaczmy czy w tym roku też się nami zainteresują. Skopiuj tą wiadomość i wyślij ją do wszystkich koleżanek. Nie zapomnij uaktualnić Twojego statusu Umieść serce na swojej tablicy ogłoszeń, bez żadnego komentarza. Wyślij tę wiadomość do swoich koleżanek, tylko do kobiet.! Następnie wklej serce na tablicy osoby, od której otrzymałaś tę wiadomość. Jeśli ktoś zapyta, dlaczego masz tyle serduszek - nie odpowiadaj. Robimy to, bo to tydzień walki z rakiem piersi. Mały gest (żeńskiej) solidarności. Serce zrobisz < oraz 3 (bez spacji). W imieniu wszystkich kobiet, dziękuję

Ta wiadomość już trzeci rok krąży po FB, przeważnie w październiku, ale teraz też ktoś zaczął to puszczać i tysiące osób mają "owocowe" opisy w profilach. No i super, tylko po co?
Trochę mnie poznaliście, wiecie, że jestem za szerzeniem wiedzy na temat raka piersi i raka w ogóle. Że nie boję się mówić głośno o wielu sprawach i staram się pomóc każdemu kto o to poprosi. Można mnie wkręcić w każą akcję, która może pomóc ludziom. No właśnie, która może pomóc, a to w jaki sposób wpłynie na wiedzę na temat raka? Skoro każdy zapytany ma milczeć na ten temat?

Dostałam tych wiadomości kilka i nie wytrzymałam, trochę nerw mi puścił, zęby zagryzłam i nagryzmoliłam na moim fb:

Ludzie! Napisanie sobie na tablicy FB "rodzynki" czy innej  "truskawki" nikogo nie wspiera w walce z rakiem! Kolejny rok po fb krąży ten nic nie wnoszący durny łańcuszek, który podobno ma wesprzeć walkę z rakiem i pokazać solidarność...NIBY JAK? Może zetniecie się na łyso, żeby pokazać solidarność z osobami cierpiącymi na raka? Oczywiście, że nie i nikt tego nie wymaga, ale pisanie sobie nazw owoców na tablicy NICZEGO NIE ZMIENIA! Tylko wkurwia jak mnie teraz. Idźcie się przebadać, poczytajcie o zagrożeniach, namawiajcie inne osoby na robienie regularnie badań! Możecie chociażby wrzucić jakąś infografikę. Jestem za! A przede wszystkim nim wyślecie łańcuszek następnym osobom najpierw POMYŚLCIE czy to coś naprawdę daje.
Miłej niedzieli!


i dodałam obrazek, który już znacie:

Pewnie w ogóle nie pisałabym o tym tutaj, gdyby nie to, jaką burzę wywołał mój post. Do tej pory został udostępniony ok 290 razy i wciąż dostaję powiadomienia o nowych. Oczywiście część osób stanęła w obronie "uświadamiającego łańcuszka", tylko jeszcze nikt mi nie wytłumaczył w jaki sposób on "szerzy wiedzę" o profilaktyce raka piersi. Za to po opisach naszych znajomych jesteśmy w stanie dowiedzieć się jaki jest status ich związku. Z doświadczenia wiem, że tego typu łańcuszki zawsze są po coś - wysyłane drogą mailową, żeby zebrać adresy, na które później wysyła się spam (ostatnio też coś takiego krążyło po sieci, że niby wysłanie tej wiadomości do 10 znajomych spowoduje, że Onet da pieniądze na leczenie jakiegoś dziecka - no luuudzie...) Myślę, że i ten "rakowy" łańcuszek ma swoje ukryte znaczenie, a ktoś z wiedzy czy jesteś zamężna czy też nie, korzysta. I wtedy już nie chodzi o to czy to jest zabawne czy też szerzy jakąś wiedzę, wtedy zastanawiam się również nad bezpieczeństwem. Być może naoglądałam się zbyt wiele filmów i seriali, ale nie jestem naiwna (nie żeby tak w ogóle, ale aż tak to nie;)) i nie wierzę, że ma to faktyczny oddźwięk edukacyjny. Bo niby jak skoro nie możemy mówić o chodzi? I co jeszcze kryje się od tą przykrywką "zabawy"? Ciekawe czy ktoś z ochoczo rozsyłających wiadomość Pań, choć przez chwilę pomyślało nad sensem zabawy?  Być może chodzi tylko o podtekst seksualny, który może nasuwać się po przeczytaniu statusu "banan" czy "malinka", patrząc na to od tej strony to zaczyna być to nawet seksistowskie...

Jedna z osób (nie znam jej, jakaś znajoma znajomej znajomej) dała mi niezłą radę:"A co ci to przeszkadza Anuk Iwaniuk. Kobieto ogarnij się zmień nastawienie nie rób z siebie ponuraka. Chorujesz to się lecz nie ty 1 Ani ostatnia .a ze ktoś lubi sobie popisać owocki Na tablicy fb to niech pisze skoro ta forma mu pomaga" (pisownia oryginalna) i po tym witki mi opadły nie wspominając o cyckach. Chorujesz to się lecz i zamknij ryj - taki wydźwięk płynie z wypowiedzi tej Pani. Każdy ma prawo mówić co chce, ale czy każdy powinien się odzywać?

Zostawiam wam dostęp do dyskusji, może zechcecie się dołączyć? (możecie też w komentarzach):

A na koniec co u mnie. Jutro chemia, w tym tygodniu jeszcze usg piersi i tomografia. W końcu dowiem się czy guz się zmniejsza, jeśli nie, będę szukać innych form leczenia. Wciąż jestem dobrej myśli chociaż są dni kiedy łatwo nie jest. 
Bywajcie w zdrowiu!
Anuk




piątek, 6 stycznia 2017

Kwestie urodowe

Wiecie co mnie wkurwia? Jak ktoś kto mnie widzi, kiedy wyjdę z domu i pierdolnie tekstem: Jak Ty dobrze wyglądasz! Nie wyglądasz na chorą! 

Czy jest jakiś człowiek na świecie, który chce wyglądać na chorego? Trzeci jebany rok siedzę w domu, mam masę czasu na robienie, czytanie i oglądanie rzeczy, które normalny człowiek uważa za niepotrzebne. I tym sposobem nauczyłam się robić makijaż, który zakrywa pękające naczynka, podkrążone oczy itd. A wiecie dlaczego częściej moja twarz wygląda lepiej niż zdrowego człowieka? Bo umiem się do chuja pomalować! Spędziłam na oglądaniu tutoriali dziesiątki godzin i na ćwiczeniu namalowania sobie brwi, wykonturowania twarzy itd. I radzę to też innym Polkom bo 60% kobiet nie potrafi się malować i część wygląda jak klowny a część jak upiory. Najgorsze są brwi (mi się też zdarza przesadzić). Mam wrażenie, że ktoś coś gdzieś widział, ale nie chce mu się przyjrzeć i myśli: a jebne se kreski markerem!


Dla wszystkich, którzy z uśmieszkiem niedowierzania moim dolegliwościom mówią: nie wyglądasz na chorą! Mówię po raz ostatni: bo się kurwa, nauczyłam maskować! Bo wystarczy mi upokorzeń z tego jak się czuję, że krwawią mi dziąsła, że ropieją mi oczy, że bolą mięśnie i kości i że idąc ulicą czasami sobie rzygnę na lewo czy prawo. Wtedy ludzie myślą: "pewnie się upiła, ma kaca" zamiast "biedna umierająca kobieta". Tak, wolę być pijaczką niż chorą na raka.

Edytowałam wpis i pokażę wam porównanie, a co mi tam;)


Ostatnio poszłam do sklepu bez makijażu. Ludzie gapili się jak na ufoludka. Miałam ochotę gdzieś się schować. I to nie jest tak, że ja się wstydzę. Po prostu bez maski czuję się obnażona ze wszystkich słabości. Naturalnie piękne kobiety się malują, mimo, że nie muszą, ale chora na raka powinna wyglądać jak gówno, żeby ludzie wierzyli, że jest chora. Nie wystarczy, że czuje się jak gówno! Nie, ludzie potrzebują namacalnych dowodów, żeby uwierzyć. Czy jak porzygam się na kolejną osobę mówiącą to znienawidzone przeze mnie zdanie to uwierzy, że jestem chora?
Zaczęłam do urzędów chodzić bez makijażu. Od 31 grudnia nie mam też włosów (3 łysy sylwester :() Teraz nikt mnie nie pyta "naprawdę jest Pani chora?" Nie kurwa, mam hobby w postaci brania chemii, bo lubię sobie rzygnąć po "koktajlu" i popatrzeć w szpitalu na cierpienie innych.
W tym roku kiedy usłyszę: nie wyglądasz na chorą, odpowiem: bo umiem się malować, Tobie też przydałaby się odrobina nauki, stłukło Ci się lustro?
To tyle w kwestiach urodowych na 2017r. Oglądajcie tutoriale to może przestanie was dziwić, że można wyglądać dobrze mimo wyniszczającej chujowej do granic możliwości choroby.
Jak to pisała Ś.P. Joanna Sałyga vel Chustka: NA TWARZ NIE CHORUJĘ.
Napisałam to jak zobaczyłam się w lustrze, łysa, zaczerwieniona, brzydka i wyglądająca na chorą i nigdy wam się taka nie pokażę, żeby udowodnić, że jestem chora. Pierdolę, to mój świat i moje zasady.
To by było na tyle w kwestiach urodowych. Jak się bawiliście na Sylwestra? Bo ja świetnie, wpadli do mnie moi ulubieni ludzie i dokazywaliśmy do rana. Dobrze mieć przyjaciół!
Bywajcie w zdrowiu!
Anuk

Ps. Wiem, ze nie wszyscy, którzy mówią, ze dobrze wyglądam mają złe intencje, a wręcz przeciwnie. I nie wszyscy musza się malowac, ale jak juz to robicie to się nauczcie:)
P.s. Tylko nie wierzcie wszystkim specjalistom z tv!