Gra w grze

Rodzimy się z wyrokiem śmierci. Brniemy przez życie mając nadzieję na długi czas, intensywny, szczęśliwy. W trakcie tych lat zdobywamy kolejne levele – roczek, pasowanie na ucznia, komunia, bierzmowanie, matura – nieskończenie wiele leveli o różnych nazwach i wielorakim przebiegu. Misja za misją brniemy przez nie raz zdobywając bonusowe punkty, a niekiedy cofając się o krok i powtarzając któryś poziom. Niektórzy skupiają się na zdobywaniu potrzebnych umiejętności by przetrwać. Inni chcą swoją grę tworzyć świadomie. Są tacy, którzy traktują każdy level jak swój ostatni. To gracze chcący urwać jak najwięcej, czuć najintensywniej i tacy, którzy dostali wyrok śmierci w zawieszeniu.

Kiedyś bardzo bałam się tematu śmierci. Kiedyś? Jeszcze trzy miesiące temu na samo słowo dostawałam białej gorączki – bo po co kusić los? Tak jakby samo słowo mogło ją przywołać. Nie chciałam o niej myśleć, nie chciałam mieć z nią nic wspólnego. Chciałam być nieśmiertelna. Byłam nieśmiertelna. Chyba każdy tak ma. Aż tu nagle – BUM! Kostucha z kosą staje za naszymi plecami i czujemy jej oddech na karku (nie wiem jak kostucha może oddychać, ale uwierzcie mi, chucha w plecy jak szalona!) I nagle nadchodzi albo jeszcze większy strach albo...oswojenie?

<<„Oswoić” znaczy „stworzyć więzy”.>> (lis do Małego Księcia, w odpowiedzi na pytanie, co to znaczy „oswoić”. )

Coś w tym jest. Ja ze swoja kostuchą zawarłam umowę – nie wchodzimy sobie w drogę, szanujemy się, ale nie gadamy ze sobą, czasami szydzimy, ironizujemy i podchodzimy do siebie z pełnym cynizmem. Na pewno nigdy nie zostaniemy przyjaciółkami. Tyle, że zrozumiałam, iż dalsze ignorowanie jej nie zmieni faktu, że istnieje na dodatek przeprowadziła się jakoś bliżej mnie. Czuję, że czasami mnie obserwuje, staram się tym nie przejmować. 

Można powiedzieć, że stworzyłyśmy jakąś więź. Oswoiłyśmy się ze sobą.

Gorzej jest z innymi, tymi obok mnie bliższymi i dalszymi. Nie rozumieją, że jak mówię „Nie obrażaj się na mnie z byle powodu, bo jak umrę to będziesz sobie to wyrzucał i będziesz smutny” nie jest szantażem emocjonalnym tylko najprawdziwszą prawdą. To nie groźba, to fakt. Jak zmarła moja babcia, żałowałam, że nie miałam czasu jej odwiedzić, że więcej nie rozmawiałyśmy. Pewnie gdyby mi wtedy tak powiedziała jak ja dzisiaj, poczułabym się dziwnie. Tylko, że nagle te słowa nabierają innego sensu. Dziś jest inaczej. Nie mam czasu, żeby być delikatną. 

Nie mam pretensji jak ktoś nie zrozumie.

„Zawiasy” zmieniają ogląd na życie. Nie chcę tracić dni na niepotrzebne emocje. Mam w dupie te pierdoły – brudne naczynia, spóźnienia, zapominalstwo. Kiedyś żądło wysuwało mi się na samą myśl o niektórych przewinieniach. Dziś mogę wam powiedzieć jedno – zdobyłam umiejętność „WDUPIEMAMIZM” +100. Nie mylić z obojętnością. I nie mam czasu na NIEMANIECZASU. I na obrażanie się.

Gra w BURAKA to gra w grze – trzeba ją przejść, żeby móc kontynuować poprzednią – ŻYWOT. Jak zaliczymy grę w BURAKA i nie stracimy życia, kontynuujemy zaczętą wcześniej z wyższym poziomem, ale i z kosą wiszącą nad głową. Co zrobić, żeby nie (kolokwialnie i brzydko mówiąc) uje*ała nam łba za szybko?

Myślę, że scenariusz nigdy nie jest określony, my go tworzymy jeśli nie wrzucamy „auto gry” i nie zwalamy wszystkiego na los, przypadek i siły wyższe (oj, jak ja to kiedyś lubiłam:) Postanowiłam sama ustanawiać zasady, łamać schematy, nie poddawać się ograniczeniom (że niby nie można wyjść poza planszę? Pfff...)

Trochę jest jak w tym kawale gdzie przychodzi baba z żabą na głowie, lekarz pyta „co Pani jest?” a żaba na to „coś mi się przykleiło do dupy”. Ja jestem tym przyklejonym babskiem do dupy kostuchy – to ja decyduję dokąd idziemy.

POWODZENIA!

P.S. Ależ wywaliłam patetyczny wpis, choć miało być z humorem i przymrużeniem oka:) Ta chemia rzuca mi się na mózg i przynosi na bloga takie wpisy dziwne, póki co muszę to tolerować. Jakby nie patrzeć to część gry. 

Jutro wybywam na kolejną magiczną manę. Jeszcze nie wiem czy ją dostanę bo nadal jestem przeziębiona. 

Ale, ale! Są i dobre wieści – odwołano dyrektora Dolnośląskiego Centrum Onkologicznego, gdzie się leczę:) Może coś się zmieni na lepsze i może usuną ten głupi zapis o skierowaniu do onkologa. I może mój dr T powróci i będzie mógł mnie operować...Tyle pytań, noc taka krótka, ja taka śpiąca...DOBRANOC moi mili.

Trzymajcie kciuki. Już niedługo kolejna relacja z twierdzy onkologicznej!

Ps. Zróbcie dzisiaj coś fajnego i napiszcie mi co to było, nie traćcie dnia, ok?:)

Anuk