Szukanie pracy, czyli jak wrócić po trzech latach dziury w życiorysie?

No i stało się, renta się skończyła, czas wrócić na rynek pracy, tylko jak?
Paradoksalnie paraliżuje mnie szukanie pracy, ostatni raz robiłam to ponad 5 lat temu. Uzupełniłam swoje cv i zaczęłam wysyłać. Wszystkim wydaje się, że pracy dla grafików jest dużo, niestety nikt się nie odzywa, a na jedno miejsce zgłasza się kilkadziesiąt osób. Zdecydowanie muszę popracować nad swoim portfolio i cv. Dlaczego to takie cholernie trudne?

Po trzech latach siedzenia w domu, walki z rakiem, wszystkim tym, co się wydarzyło kompletnie nie odnajduję się w codziennej rzeczywistości. Czuję się trochę jak na rozbitek wyrzucony przez fale na bezludną wyspę, bez narzędzi, bez znajomości terenu i bez wskazówek co robić.
Zastanawiam się dlaczego nie potrafię po prostu się sprzedać, przecież jestem taka wygadana, pewna siebie i obrotna, a w momencie rozmowy o pracę gardło mi się zaciska, bo nie wiem czy sobie poradzę. Zapewne tak, ale gdzieś z tyłu głowy jest ta niepewność - a jeśli już nic nie pamiętam? A jeśli już nie potrafię? To zabawne, ale też frustrujące. Czuje się bezradna.

Wydaje mi się, że łatwiej było chorować niż żyć już po chorobie. Lata doświadczenia jako grafik, praca przy produkcji filmowej, blog, mój kreatywny umysł...a ja czuję się na rynku pracy bezwartościowa. Jak wytłumaczyć te trzy lata dziury w życiorysie? Mam brać ludzi na litość? Zatrudnij mnie bo miałam raka? Czuję niemoc.

Musze wyjść z domu, muszę zacząć normalnie żyć, bo te cztery ściany zaczynają mnie przytłaczać.
Może przeczyta to ktoś komu przydałaby się osoba taka jak ja? Chociaż może w tym poście specjalnie się dobrze nie zareklamowałam, ale musiałam wyrzucić to z siebie.
Pozbieram się. Musze stworzyć nowe portfolio, poprawić cv i po prostu wziąć to co chcę. Tak będzie, oby świat mi sprzyjał tak jak do tej pory. W końcu żyję i to jest najważniejsze... teraz tylko od nowa nauczyć się żyć w zdrowej rzeczywistości. Przecież potrafię...potrafię?

Bywajcie w zdrowiu
Anuk