No to zaczynajmy!
Tym, którzy nie śledzą od początku mojego bloga, oraz tym nieuważnie czytającym i tym z pamięcią złotej rybki pokrótce przypomnę jak to było od początku...
Wyczułam guza, poszłam na usg do przychodni - tam Pani radiolog zrobiła smutną minę i wysłała mnie do DCO. Totalnie zagubiona i "nicniewiedząca" wówczas, udałam się gdzie polecono. Zaczęła się ta zawiła gra... W DCO przyjęła mnie pierwsza czarownica - w szybkość rośnięcia guza nie uwierzyła, kręciła nosem, przewracała oczami, naprychała i nakrzyczała na mnie. Termin badań dostałam za trzy tygodnie i dowiedziałam się, że nigdzie nie mogę zrobić prywatnie takowych, bo tutaj ich nie będą uznawać...Sytuacja bez wyjścia (?).
Na szczęście koleżanka poleciła mi innego lekarza z DCO i do niego postanowiłam się udać. I tutaj wkracza nasz super-bohater Dr T. Udałam się do niego lekko przerażona. On mnie zbadał i po raz pierwszy ktoś cokolwiek mi powiedział. Spokojnie i klarownie - co to może być i jak to wyleczymy - podkreślam "WYLECZYMY". Choć jeszcze wtedy wierzyłam, ze to nie rak, jednak słowa te mnie uspokoiły i pozwoliły spać w nocy. Ale to nie było najważniejsze - dr T uwierzył w hiper-szybkość wzrostu mojego buraka i powiedział, że postara się przyspieszyć badania. Udało się, już po 5 dniach miałam zrobione USG Mammo i biobsję. Po minach radiologów z podziemi budynku B widziałam, że nie jest dobrze. Nie było, po 7 dniach dowiedziałam się, że to rak - dowiedziałam się w sposób brutalny i przygniatający do ziemi od złego czarnoksiężnika Oż - "TO PANI TEGO WCZEŚNIEJ NIE WYCZUŁA??" (wyczułam, tylko chciałam zobaczy Pana głupią minę...:/) "TO JEST TAKI RAK, CZEKA PANIĄ DŁUGIE LECZENIE (O ILE SIĘ UDA)". Wyszłam, poryczałam się potem się uśmiałam i stwierdziłam, ze nie będę się leczyć bo nie ma sensu. Sprzedam chatę, jadę na Bali czy inne Kanary, i ostatnie lata czy też miesiące życia będę się bawić do upadłego... Na szczęście moja kochana przyjaciółka Mar i mój poco-mąż powiedzieli - LEĆ DO DR T!
Tak też uczyniłam i po raz kolejny nasz bohater pomógł mi podjąć decyzję - dobrą jak sądzę. Poszła ze mną MAR (bałam się, że mogę nic nie zapamiętać:)) i słuchała jak to mnie poddadzą leczeniu i jak to z tego wyjdę. DR T nas przekonał, uspokoił i wyszłam stamtąd prawie się ciesząc, że mam raka :)
I tak zaczęła się moja gra. Dwa dni później po kilkugodzinnym czekaniu na korytarzu poznałam alchemiczkę dr D- drugą dobrą duszę w królestwie anty-raka, w której wszędzie pałętają się źli czarnoksiężnicy i złe czarownice czyhający na zagubionych pacjentów ( w dupie mam czy są dobrymi fachowcami, ludzi to oni nie lubią). Dr D była drugą osobą, która zainteresowała się moim losem, porozmawiała i wytłumaczyła, skierowała na badania i jakoś uspokoiła. I nagle zrozumiałam, że muszę walczyć i trzymać się tych dobrych postaci oraz uważnie przyglądać się każdemu kogo spotkam.
Resztę już mam nadzieję pamiętacie:) Skończyło się ostatnio na tym, że guz, który zmalał bardzo po 4 chemiach czerwonych wziął i się otorbielił po zmianie magicznej many na taksany. No i poprzednio usłyszałam od Pani Ordynator, że to w sumie chyba dobrze. A w poniedziałek okazało się, że w zasadzie to nic się nie zmieniło i to niedobrze. A pani radiolog z podziemnej krainy oznajmiła, że to takie dziwne i nietypowe i nie wie o co w tym chodzi. Trochę zwątpiłam. Ktoś tu mnie jak zwykle okłamuje albo sam nie wie jak jest.
Alchemiczka D się zmartwiła i powiedziała, że czas operować, nie ma na co czekać. Więcej chemii mi nie dadzą, bo nie ma po co mnie truć. Poczułam motyle w brzuchu (nie takie jak przy zakochaniu tylko takie jak przed skokiem na bungie) Przed weekendem byłam u DR T i ustaliliśmy operację na kwiecien - co więcej - operację oszczędzającą (czyli z zachowaniem cycka). Dr T ma podejście nowoczesne, może jak dla reszty lekarzy w Polsce ryzykowne, ale jakoś mu ufam (komuś muszę).
Cały bajer z tą mastektomią polega na tym, że jak guz jest duży to się obcina całego cycka, bez dyskusji. Tyle, że na zachodzie się od tego odchodzi, bo się okazuje, ze jak jest dobrze wszystko wycięte (tkanka, która była zajęta przez komórki rakowe) to prawdopodobieństwo nawrotu wcale nie jest większe niż przy obcięciu całości (może wrócić w miejsce blizny tak czy siak). Od początku z DR T rozmawialiśmy o oszczędzającej - bo jest z czego ciąć u mnie, a i drugiego cycucha się podciągnie i będą obie jędrne jak nigdy:) Nie, żebym się jakoś upierała, bo zdrowie najważniejsze, ale doktor mówi, że to bezpieczne... A tu nagle stanęłam w obliczu nagłej operacji. Więc od razu mówię, że chcę Dr T i nikogo innego...i tu zaczęły się schody.
Zamiast dr T przysłali mi Panią Dr S na konsultacje w sprawie nagłej operacji. No dobra, ale przecież ciąć mnie od razu nie będzie...Przyszła taka w białym fartuchu i każe się rozbierać. A w międzyczasie pyta: "A Pani do DR T gdzie chodziła na wizyty? tutaj czy prywatnie"? Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy i bąknęłam, ze i tu i tu. Oblicze Pani DR spowił ironiczny uśmieszek "I pewnie Pan DR chce zrobić operację oszczędzającą?" No tak, bo od początku zrobił mi wszystkie badania, rezonans, dokumentację fotograficzną, ryzunki na folii, wszystko, zeby dokładnie później usunąć rakowe miejsce...
W tym miejscu Pani Dr (przy 4 innych pacjentkach w sali) wypala "Pan Dr T i jego głupie pomysły!"
Trochę mnie to zaskoczyło i wgięło, bo takiego nieprofesjonalnego i żenującego podejścia ze strony lekarki się nie spodziewałam. Rozumiem - inne zdanie. Może uważa, ze mastektomia całkowita jest bezpieczniejsza, lepsza, ale nosz kuźwa, to się używa argumentów a nie podważa dobre imię i autorytet kolegi z oddziału! Potem Pani dr stwierdziła, że skoro jestem taka uparta, to "za wszelką cenę należy mi podać chemię do końca" (mimo iż taksany nie działają jak powinny) I poszła sobie. Pani Dr D chyba też nie wiedziała co myśleć, powiedziała tylko, że rozpisze mi chemię na jutro...
Jakże byłam podkurwiona tym wszystkim! W te pędy poszłam dzwonić do Dr T, żeby po raz kolejny mnie uratował, bo ja już nie wiem o co tutaj chodzi.
Nazajutrz zjawił się mój ulubiony chirurg i poszedł debatować z alchemiczką. Ja w międzyczasie przeciągałam moment podłączenia chemii, bo wiedziałam, że ani Dr D ani Dr T nie chcą mi jej więcej dawać... Zamieszanie trwało ponad godzinę, bo lekarze biegali w mojej sprawie od gabinetu dr D do gabinetu Ordynatorki a ja czekałam w nerwach i strachu. W końcu Dr T zawołał mnie do siebie i oznajmił, że:
1. Chemię jeszcze jedną, ostatnią, dostanę na życzenie Pani Ordynator
2. Operacji dokona on, jeśli nadal chcę to oszczęzającej
3. Zabieg będzie 23.03.2015r i odbędzie się w Legnicy, gdzie również pracuje i jest tam podobno bardziej komfortowo
Ucieszyło mnie to mimo wszystko. Przynajmniej coś się wyjaśniło. Postanowiłam jednak nie zostawiać sytuacji z dr S niewyjaśnionej i powtórzyłam DR T jak jego kolezanka "pochlebnie" się wyrażała. Na szczęście On tez jest z tych co mają wyje*ane:)
Porozmawialiśmy sobie, ustalilismy szczegóły i teraz czekam na telefon. Będę musiała pojechać przed operacją na rekonesans do Legnicy.
Rozmawiałam później z DR D i powiedziała, że jestem w dobrych rękach bo DR T to świetny chirurg. Też tak myślę i tak czuję. Ufam swojej intuicji. Komuś/czemuś muszę :)
Taka to historyjka. Ostatni wlew magicznej many za mną (mam nadzieję i wierzę, ze ostatni w życiu) Przede mną operacja, naświetlania, badanie histopatologiczne w celu ustalenia jeszcze ewentualnego dalszego leczenia, hormonoterapia. Brzmi strasznie, ale się nie boję. Nie jestem głupia, strach pomaga rakowi ;)
Mam nadzieję, że to jakoś logicznie wszystko napisałam, bo przez bóle chemiczne wpis robiłam z przerwami kilka dni. Teraz leżę i kwiczę i robię sobie creepy selfies z nudów, bo za bardzo nic innego mi nie wychodzi (a wyglądam jak wyłysiały zawodnik sumo)
Blog kulinarny ma opóźnienie, wybaczcie, ale nie zapomniałam...
Trzymajcie się w zdrowiu i spróbujcie mi tego torbiela myślami jakoś zmniejszyc ;)
Anuk
