LEVEL VIII, chapter II: OPERACJA "KOMPLIKACJA"

Dziękuję Wam wszystkim za to, że trzymaliście kciuki, byliście, pisaliście, modliliście się.
Okazuje się, że być może dzięki waszej energii jeszcze tutaj jestem i do was piszę - brzmi bardzo dramatycznie, ale dopiero dzisiaj zdałam sobie sprawę, po rozmowie z koleżanką i przeczytaniu kilku informacji w necie, jak bardzo dramatycznie sytuacja wyglądała...

A było to tak:

Planowo udałam się do szpitala w poniedziałek o 12 i pełna pozytywnej energii wkroczyłam na korytarze Szpitala Wojewódzkiego w Legnicy. Dostałam dwuosobową salę z telewizorem i łazienką, jak w hotelu trochę. Cisza, spokój, świetne warunki. Do dnia następnego miałam być sama na sali, co mnie w sumie cieszyło - będzie po operacji luuuz i spokój (można sobie śmierdzieć swobodnie:)). 

Oprócz mnie operację miały jeszcze Helena i Kasia - leżały na sali obok. 
Jako pierwsza na operacyjną pojechała Helena, po 40 minutach zawieźli tam mnie. Dali mi jakąś śmieszną za małą koszulę, której nie szło zawiązać, kazali mi się położyć na łóżku i ZIUUU...wywieźli poza oddział. tam czekało kolejne łózko i kazali zdjąć tę koszulę i w samych gaciach przenieść się na nie, co usłużnie zrobiłam. Następnie wjechałam na salę przedoperacyjną gdzie pielęgniarka anestezjologiczna przygotowywała mnie do operacji - pogadałyśmy sobie o moich kiepskich żyłach, kilka razy próbowała znaleźć jakąś konkretną, która wytrzyma operację i w końcu udało umieścić się dren. Po kilkudziesięciu minutach zaiweźli mnie na operacyjną, gdzie znowu musiałam wskoczyć na kolejne łóżko, tym razem już to ostateczne - operacyjne. O dziwo jakoś strasznie się nie bałam. Podano mi tlen, pytano się mnie o różne pierdoły po czym wstrzyknięto narkozę i odpłynęłam. Następne co pamiętam to nieustające, strasznie WKU*wiające pikanie
- czy to musi tak pikać???- zapytałam, a Pani Anestezjolog zaczęła się śmiać. Wymieniłyśmy kilka zdań, nie do końca pamiętam o czym. Potem wiem, że przyszedł ordynator i zapytał czy chcę tu zostać całą noc, na co ja odpowiedziałam:
- NI CHUJA, PANIE DOKTORZE! 
- O widzę, że zbiera się Pani na żarty!
- Ja nie żartuję Panie doktorze, ni chuja nie chcę tu zostawać na noc.
I takie były moje pierwsze dialogi pooperacyjne, urocze, czyż nie?:)

I byłoby tak pięknie, bo dr T powiedział, że operacja się udała, na dodatek okazało się, że urodziliśmy się oboje 12.06 i żartowaliśmy sobie po operacji z dr T, że wtedy rodzą się najlepsi i byłam całkiem przytomna i zdążyłam nawet napisać szybką relację na fejsie, bo wiedziałam, że sporo osób na to czeka i wszystko było super...do czasu.

Jakieś 2-3 godziny po operacji przyszła do mnie pielęgniarka i zapytała czy chcę usiąść i że mi pomoże. Byłam chętna, a jakże. Wsparłam się na jej ręce podniosłam o jakieś 15-20 cm i ...straciłam przytomność.... następne co pamiętam jak lekarz i dwie pielęgniarki nade mną stoją a ja biorę wielki haust powietrza w płuca i wybałuszam oczy. Nie wiedziałam co się dzieje...potem wszystko działo się szybko. Otwieranie okien, sprawdzanie ciśnienia...80/60 (czy ja jeszcze żyję?) kolejne próby siadania zakończone tym samym skutkiem, podawanie tlenu. Nawet przez sen traciłam przytomność i budziłam się na bezdechu przerażona.
Pielęgniarki nazwały mnie panikarą. A ja nie bardzo wiedziałam co się dzieje.
Nad ranem zjawił się Pan ordynator i kazał zrobić badanie krwi. Kiedy przyszedł o 10 powiedział tylko: Musimy przetoczyć Pani krew i dzisiaj zrobić REWIZJĘ RANY, kolejną operację. Hemoglobina spadła Pani poniżej 4.
Nie wiedziałam co to znaczy, nie mam pojęcia jakie są wartości prawidłowe hemoglobiny. Zapytałam tylko czy to na pewno konieczne, ta operacja i dostałam odpowiedź jakiej nikt nie chciałby uzyskać:
- Tak, mamy zagrożenie życia.
Byłam sama w szpitalu. Sama w sali. Poczułam jak sufit spada mi na głowę, uwierzcie mi, że wszystkie moje optymistyczne wizje schowały się gdzieś w kiblu za sedesem. Zadzwoniłam do R i do moich rodziców. Byłam przerażona. Powiedziano mi tylko, że dr T przyjedzie za 2 godziny. DWIE GODZINY??? Myślałam, że przez ten czas zwariuję. Na szczęście byłam tak słaba że zasnęłam i czas minął dość szybko. W międzyczasie wpadły na chwilę Martynka z Olą (koleżanki z Legnicy), odrobinę poprawiły mi humor, nim wyrzucono je ze szpitala (bo odwiedziny zaczynamy od 13!) 
Przetoczono mi 2 worki krwi i gdzieś ok. południa zabrano znów na salę operacyjną. Chciałam mieć to szybko za sobą. Nie mogłam nic zrobić, przestałam się już nawet chyba bać. Byłam wkurzona tylko na ordynatora, że powiedział co powiedział, byłabym dużo spokojniejsza bez informacji o zagrożeniu życia.
No i dzień świstaka od początku...wjazd na salę, przebudzenie i te pieprzone PIII PIIII PIII
- Czy to musi tak piszczeć???

Tak to w skrócie wyglądało. Dr T wyjaśnił mi, że miałam krwotok wewnętrzny z rany - tak się zdarza podobno dość często po chemioterapii (krew ma mniejsze krzepnięcie). Trzeba było zrobić reoperację i zamknąć wszystkie naczynia krwionośne i usunąć krwiaka. Dr T poprawił też jeszcze trochę cycka:)) Wszystko skończyło się dobrze, choć dzisiaj doczytałam, ze hemoglobina poniżej 6,5 to stan zagrażający życiu...dobrze, że dopiero dzisiaj sobie to tak NA PRAWDĘ uświadomiłam, bo siedziałam w tym szpitalu prawie tydzień. 
Zastanawia mnie tylko jedno, jak to się stało, że zorientowali się, że to krwotok po 12 godzinach od operacji? Lekarz dyżurny nie zrobił praktycznie nic tylko czekał na poranną zmianę... Mam sporo wątpliwości i przemyśleń dotyczących opieki w tym szpitalu, ale o tym postaram się napisać już niedługo. Nie chce was zanudzać tyloma informacjami za jednym razem:)
Jeszcze raz wszystkim dziękuję, wierzę, że to WY pomogliście mi to przetrwać, wasza energia i modlitwy. To bardzo miłe i wzruszające i nie wiem co więcej mogę napisać. Jestem wdzięczna i nie wiem jak się odwdzięczę :)

Teraz dochodzę do siebie powoli. Szwy ciągną, chłonka się zbiera, na dodatek ze szpitala przywiozłam jeszcze koszmarne przeziębienie, ale nie narzekam. ŻYJĘ! i jeszcze dużo o mnie usłyszycie :)
BUZIAKI!